Οι αρχές βοηθούν τον επαγγελματία κάθε είδους. Ο δικηγόρος επιλύει τις ασυμφωνίες του με το νομικό σύστημα, ο μαθηματικός με τα θεωρήματά του επιλύει τις μαθηματικές του συγκρούσεις και ο καλλιτέχνης λύνει τα οπτικά του προβλήματα μέσω των αρχών του σχεδιασμού. Ωστόσο, ο καλλιτέχνης τα χρησιμοποιεί ως αρχές και όχι ως νόμους. Η διαφορά μεταξύ των δύο εννοιών είναι ότι αυτές οι αρχές βοηθούν στην οργάνωση του έργου τέχνης και της επίσημης ρύθμισης, αλλά δεν κατευθύνουν τη δημιουργικότητα για να εκφράσουν συναισθήματα και ιδέες. Δηλαδή, η δημιουργικότητα, τα συναισθήματα και το ανώτατο όραμα του καλλιτέχνη είναι πάνω από κάθε νόμο, έτσι αυτές οι αρχές μπορούν να χρησιμεύσουν μόνο ως αναφορά, μπορούν να μας βοηθήσουν ως συμβουλές, αλλά δεν μας αναγκάζουν να κάνουμε τη δουλειά μας με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Στη συνέχεια θα εξετάσουμε αυτές τις αρχές σύνθεσης που είναι βασικές για κάθε σχεδιαστή:
- Μονάδα: Εμφανίζεται όταν ένα σύνολο οργανωμένων φορέων, που σχετίζονται μεταξύ τους, αντιπροσωπεύει μόνο ένα. Κάθε στοιχείο στο επίπεδο ασκεί δυνάμεις και εντάσεις, το σύνολο αυτών των στοιχείων και των σχετικών δυνάμεών τους αποτελείται ως μονάδα. Η τιμή των μονάδων είναι υψηλότερη από το απλό άθροισμα των στοιχείων. Πώς μπορούμε να βρούμε αυτήν την αρχή στα έργα μας; Καλά μέσω της συνέχειας, της επανάληψης ή της εγγύτητας μεταξύ των στοιχείων.
- Ποικιλία: Πρόκειται για την οργάνωση των στοιχείων μέσα στο σύνολο. Ο σκοπός της ποικιλίας είναι να προκαλέσει ενδιαφέρον. Είναι το αποτέλεσμα της ύπαρξης διαφορετικών μορφών ή τύπων στο συμβολικό και επίσημο σύμπαν μας. Πρόκειται για την εισαγωγή εκείνων των διαφορών που προσθέτουν αξία στον οπτικό και εννοιολογικό σχεδιασμό. Ειδικά στη χρήση της αντίθεσης, της έμφασης, της διαφοράς στο μέγεθος, του χρώματος ... Η ποικιλία είναι μια ποιότητα αντίθεσης, η οποία επιτρέπει τη σχέση διαφόρων σχημάτων, σχημάτων ή στοιχείων, με διαφορετικούς τρόπους και με διαφορετικά χρώματα και υφές, αλλά τη χρησιμοποιεί πρέπει να είναι λογικό. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη λογική, την οπτική μας αίσθηση για να βρούμε αλληλογραφία και ισορροπία, γιατί θα μπορούσαμε να πέσουμε σε αταξία (που αρκεί να μην είναι σκόπιμο, θα είναι λάθος) και να μας κάνει να κάνουμε τη μονάδα.
- Αντίθεση: Αναφέρεται στην αντίθεση, τη σύγκριση ή την αξιοσημείωτη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των στοιχείων. Η σωστή χρήση του και χωρίς να πέσει σε καταχρήσεις, θα είναι σε θέση να ενισχύσει τη σύνδεση μεταξύ όλων των συστατικών που συνθέτουν αυτό το παράλληλο. Είναι απαραίτητο χωρίς αυτό το στοιχείο να πέσουμε σε ένα βαθύ αισθητικό κενό, μονοτονία ή ακόμα και απλότητα. Θα κλείσουμε κάπως τις πόρτες της σύνθεσής μας, θα την περιορίζαμε και θα κλέψουμε τα στοιχεία της χωρητικότητας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω του χειρισμού πολλαπλών αρθρώσεων όπως χρώμα, τόνος, σχήμα, υφή, μέγεθος, περίγραμμα, τυπογραφία ...
- Κέντρο ενδιαφέροντος: Θα το ονομάσουμε επίσης έμφαση και πρόκειται για τη ραχοκοκαλιά ή τον άξονα της σύνθεσης με βάση την οποία όλα έχουν νόημα. Είναι πολύ εύκολο να αναγνωριστεί και είναι αυτός ο τομέας όπου το βλέμμα μας κατευθύνεται μόλις δούμε το έργο. Είναι εκείνο το σημείο που δεν μπορούμε να αντισταθούμε στην εξέταση, το οποίο τραβάει αμέσως την προσοχή μας. Εξετάζουμε αυτήν την έμφαση πρώτα και μετά περνάμε από την υπόλοιπη σύνθεση. Αυτά τα κέντρα ενδιαφέροντος είναι πολύ σημαντικά γιατί είναι σύμφωνα με το ανθρώπινο σύστημα αντίληψηςΈτσι λειτουργεί ο εγκέφαλός μας. Πρέπει να ψάξετε αμέσως μέσα σας για ένα νόημα, μια ερμηνεία. Και αυτό το στοιχείο θα χρησιμεύσει ως υποστήριξη για την καθιέρωση ολόκληρης της διανοητικής υπόθεσής μας όταν το βλέπουμε, όταν το λαμβάνουμε. (Ειδικά όταν μιλάμε για παραστατικές συνθέσεις, στην αφαίρεση είναι επίσης παρούσα, αλλά είναι κάτι πολύ πιο διάχυτο από το εννοιολογικό πεδίο).
- Επανάληψη: Αποτελείται από την ακριβή αναπαραγωγή των στοιχείων, την ομαδοποίησή τους λαμβάνοντας υπόψη την εγγύτητα μεταξύ τους και τα οπτικά χαρακτηριστικά που μοιράζονται. Η πιο συνηθισμένη μορφή είναι η γραμμική, σε αυτό τα στοιχεία δεν χρειάζεται να είναι εντελώς ίσα για να ομαδοποιηθούν, απλά πρέπει να έχουν ένα κοινό διακριτικό αλλά να παρέχουν ατομικότητα στην ίδια οικογένεια. Μπορεί να προκληθεί από το μέγεθος, το περίγραμμα ή τις χαρακτηριστικές λεπτομέρειες.