Υπάρχουν ορισμένοι καλλιτέχνες ή ζωγράφοι που βρίσκουν στην καριέρα ή την καλλιτεχνική τους ζωή ένα κοινό στοιχείο και για το οποίο δηλώνουν μια πολύ ιδιαίτερη προτίμηση. Ο Βαν Γκογκ και τα ηλιοτρόπια του είναι ένα από τα παραδείγματα στα οποία μπορούμε γρήγορα να γυρίσουμε για να βρούμε ένα αξίωμα σε ορισμένους ζωγράφους, αν όχι σχεδόν να το πούμε σε πολλά.
Την περασμένη εβδομάδα θυμήθηκα ένας υπερ-ρεαλιστικός ουγγρικός ζωγράφος που είχε το σχήμα των γυναικών ως το επαναλαμβανόμενο θέμα σε μεγάλο μέρος της δουλειάς του. Κάτι που συμβαίνει με τον Iván Aivazovski στο δικό του αφοσίωση στις μαρίνες και εκείνα τα τοπία όπου η οριζόντια γραμμή σχεδιάζεται από μια άπειρη θάλασσα ή ωκεανό.
Ο Aivazovski είναι Αρμένιος-Ρώσος ζωγράφος που στα τέλη του XNUMXου αιώνα ζωγράφισε μερικά υψηλής ποιότητας έργα θαλασσινών τοπίων που δίνουν την αίσθηση ότι μπορεί να βυθιστεί σε αυτό το κύμα που πρόκειται να πέσει σε μια από τις πλευρές εκείνων των πλοίων που αντιμετώπισαν τις καταιγίδες.
Ένα έργο που συνδυάζει τη δύναμη της θάλασσας και τον ουρανό γλυπτό μια τέλεια συμβίωση, όπου το μπλε είναι το κυρίαρχο χρώμα για να πάει στους σκοτεινότερους και πιο ανοιχτούς τόνους, ή να εμποτιστεί με κίτρινο που δίνει τους πιο πράσινους τόνους σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, όπου η καθαρότητα του νερού υποχωρεί στο ζεστό και χαλαρό μιας ήρεμης θάλασσας στα νερά του.
Ένας ζωγράφος που κέρδισε γενική αναγνώριση για την ικανότητά του να αναδημιουργεί μια υπέροχη ποιότητα τη δύναμη της φύσης και των ωκεανών στο αποκορύφωμά τους, δηλαδή όταν η καταιγίδα μετατρέπει αυτά τα ρεύματα σε επικίνδυνα κύματα ύψους πολλών μέτρων.
Ένας εξαιρετικός ζωγράφος που μοιραζόμαστε από αυτές τις γραμμές με μερικά από τα έργα του που δείχνουν αυτό το πάθος για τη θάλασσα, η ηρεμία και η αγριότητά του.