Ο Milton Glaser και η αγάπη του για τη Νέα Υόρκη

Σήμερα φέρνουμε αυτόν που είναι αναμφισβήτητα ένας από τους σπουδαίους σχεδιαστές όλων των εποχών, ένας από αυτούς που εφηύρε την έννοια της Εικαστικής Τέχνης μέσα σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε Γραφικές Τέχνες και το άτομο που έχει κάνει τα περισσότερα για τη φήμη της πατρίδας του. Είναι χαρά να μιλήσω Γλάστρα Milton και την αγάπη του Νέα ΥόρκηΤο έργο του Milton Glaser εκτίθεται μόνιμα στο MOMA (Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη), στο Μουσείο Ισραήλ (Ιερουσαλήμ) και στο Smithsonian Institute (Washington, DC). Το έργο του Glaser βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην απλότητα, καθώς είναι άμεσο, απλό και πρωτότυπο, ενώ το έργο του έχει μεγάλο οπτικό και εννοιολογικό πλούτο. Μπορούμε να πούμε ότι το Great Milton ήταν ένας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του όρου "Εμπορική Τέχνη".

Γεννημένος μέσα Νέα Υόρκη Το 1929, σπούδασε στο Γυμνάσιο Μουσικής και Τέχνης και στο Cooper Union Art School, εκπαιδεύοντας που ολοκλήρωσε στο Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μπολόνια με τον ζωγράφο Giorgio Morandi, χάρη στην επιχορήγηση Fulbright, είναι ο δημιουργός του σχέδια που είναι εξαιρετικά εξοικειωμένοι με όλους μας όπως το λογότυπο της Νέας Υόρκης, το I Love NY, το λογότυπο DC Comics, η αφίσα Psychedelic που έφτιαξε στον Bob Dylan το 1966 ( μια από τις πιο γνωστές εικόνες της δεκαετίας του '60 και του '70 και θεωρείται ένα από τα πιο εμβληματικά έργα του αμερικανικού σχεδιασμού), ιδρυτής του περιοδικού Νέα Υόρκη Περιοδικό το 1968 με τον Clay Felker και ήταν διευθυντής του Σχέδιο μέχρι το 1977, και αυτό είναι το καλό του Milton υπήρξε και είναι πολύ παρούσα στην κουλτούρα του diseño Αμερικανός του περασμένου αιώνα με περισσότερους από έναν και ποικίλους τρόπους. Ο Glaser είναι ο πρόδρομος της φιγούρας του Artist Designer που έχουμε δει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις και πώς μπορεί να είναι Obery Νικόλαος και τα φαντάσματα.

Στην εκδοτικός κόσμος και τον τύπο, μαζί με τον σύντροφό του Γουόλτερ Μπερνάρντ Δημιουργώ το στούντιο σχεδιασμού WBMG και δουλεύω για τον επανασχεδιασμό εφημερίδων όπως η La Vanguardia, η Washington Post και η O Globo, ή Έδωσε συμβουλές σχετικά με το συντακτικό σχέδιο σε περιοδικά όπως το Paris Macht, το L'Express, το Esquire, το L'Europeo, το Washington Post Magazine ή το Village Voice. 

  Ο Milton Glaser δεν περιορίστηκε στον σχεδιασμό, αλλά έχει επίσης περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του αφιερωμένο στην εκπαίδευση στο Σχολή Εικαστικών Τεχνών της Νέας ΥόρκηςΕπιπλέον, είναι μέλος του Art Director's Club Hall of Fame και του Αμερικανικού Ινστιτούτου Γραφικών Τεχνών (AIGA).

 Όταν έρχεται αντιμέτωπος με δουλειά, συχνά ρωτάει: Σε ποιον μιλάω; Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι? Πώς θα ξέρουν; Ποιες είναι οι προκαταλήψεις σας; Ποιες είναι οι προσδοκίες σας; Εμείς δεν πρέπει ας μας καθοδηγηθείτε από το στιλ και την προσωπική μας γεύση, το σημαντικό είναι να επικοινωνήσετε, το στυλ πρέπει να μείνει έξω, να σκεφτείτε τον ρόλο του σχεδιαστή.

Ο decalogue του για το σχεδιασμό και τη ζωή είναι γνωστός, εδώ το αφήνω να εξηγήσει στο χέρι του:

 1. Μπορείτε να εργαστείτε μόνο για άτομα που σας αρέσουν.

 Είναι ένας περίεργος κανόνας που μου πήρε πολύ χρόνο για να μάθω γιατί, στην πραγματικότητα, στην αρχή της πρακτικής μου ένιωσα το αντίθετο. Το να είσαι επαγγελματίας απαιτείται να μην σου αρέσει ιδιαίτερα τα άτομα για τα οποία εργάστηκες ή τουλάχιστον να διατηρήσεις μια μακρινή σχέση, πράγμα που δεν σήμαινε μεσημεριανό γεύμα με πελάτες ή κοινωνικές συναντήσεις. Πριν από μερικά χρόνια συνειδητοποίησα ότι το αντίθετο ήταν αλήθεια. Ανακάλυψα ότι όλη η πολύτιμη και ουσιαστική δουλειά που παρήγαγα προήλθε από ερωτικές σχέσεις με πελάτες. Δεν μιλάω για επαγγελματισμό. Μιλώ για στοργή. Μιλώ για κοινή χρήση κάποιων κοινών αρχών με τον πελάτη. Ότι στην πραγματικότητα το όραμά σας για τη ζωή είναι σύμφωνο με αυτό του πελάτη. Διαφορετικά, ο αγώνας είναι πικρός και απελπισμένος.

 Ένα βράδυ καθόμουν στο αυτοκίνητό μου έξω από το Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, όπου η σύζυγός μου Shirley σπούδαζε ανθρωπολογία. Ενώ περίμενα, άκουγα το ραδιόφωνο και άκουσα έναν δημοσιογράφο να ρωτάει, "Τώρα που έχετε φτάσει τα εβδομήντα πέντε, έχετε συμβουλές για το κοινό μας για την προετοιμασία για τα γηρατειά;" Μια εκνευρισμένη φωνή είπε, "Γιατί με ρωτούν όλοι για τα γηρατειά τελευταία;" Αναγνώρισα τη φωνή του Τζον Κέιτζ. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί από εσάς γνωρίζετε ποιος ήταν - ο συνθέτης και φιλόσοφος που επηρέασε τους οπαδούς του Jasper Johns και της Merce Cunningham και του κόσμου της μουσικής γενικότερα. Δεν τον γνώριζα και θαύμαζα τη συμβολή του στην εποχή μας. "Ξέρετε, δεν ξέρω πώς να προετοιμαστώ για τα γηρατειά", είπε. «Δεν είχα ποτέ δουλειά, γιατί αν έχετε δουλειά, κάποια μέρα θα την βγάλει από εσάς και τότε δεν θα είστε έτοιμοι για τα γηρατειά. Για μένα ήταν το ίδιο κάθε μέρα από τότε που ήμουν δώδεκα. Ξυπνάω το πρωί και προσπαθώ να πάρω μια ιδέα για το πώς να βάζω ψωμί στο τραπέζι σήμερα. Είναι το ίδιο στα εβδομήντα πέντε: σηκώνω κάθε πρωί και σκέφτομαι πώς θα βάλω ψωμί στο τραπέζι σήμερα. Είμαι εξαιρετικά καλά προετοιμασμένος για τα γηρατειά.

 (Αυτό είναι ένα τμήμα του σημείου 1) Στη δεκαετία του 'XNUMX υπήρχε ένας άντρας με το όνομα Fritz Perls που ήταν ψυχολόγος του Gestalt. Η θεραπεία με Gestalt, που προέρχεται από την ιστορία της τέχνης, προτείνει να κατανοήσετε το "ολόκληρο" πριν από τις λεπτομέρειες. Αυτό που πρέπει να παρατηρήσετε είναι ολόκληρη η κουλτούρα, ολόκληρη η οικογένεια και η κοινότητα κ.λπ. Ο Perls πρότεινε ότι σε όλες τις σχέσεις οι άνθρωποι μπορούν να είναι τοξικοί και εμπλουτισμένοι μεταξύ τους. Δεν είναι απαραίτητα αλήθεια ότι το ίδιο άτομο θα είναι τοξικό ή εμπλουτισμένο σε όλες τις σχέσεις του, αλλά ο συνδυασμός δύο ατόμων μπορεί να έχει τοξικές ή εμπλουτιστικές συνέπειες. Και το σημαντικό πράγμα που μπορώ να πω είναι ότι υπάρχει δοκιμή για να προσδιορίσετε εάν κάποιος είναι τοξικός ή εμπλουτίζει στη σχέση του μαζί σας. Εδώ πηγαίνει το δοκιμή: Πρέπει να περάσετε λίγο χρόνο με το άτομο, είτε έχει ένα ποτό, πηγαίνει στο δείπνο είτε πρόκειται να δει ένα αθλητικό παιχνίδι. Δεν έχει σημασία πάρα πολύ, αλλά στο τέλος δείτε αν αισθάνεστε περισσότερο ή λιγότερο ενεργητικός, εάν είστε κουρασμένοι ή εάν είστε πιο δυνατοί. Εάν είστε πιο κουρασμένοι, τότε έχετε δηλητηριαστεί. Εάν έχετε περισσότερη ενέργεια, έχετε εμπλουτιστεί. ο δοκιμή Είναι σχεδόν ανθεκτικό και προτείνω να το χρησιμοποιήσετε για μια ζωή.

 Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου ήθελα να γίνω επαγγελματίας. Αυτή ήταν η φιλοδοξία μου, γιατί οι επαγγελματίες φάνηκαν να γνωρίζουν τα πάντα - για να μην αναφέρουμε ότι πληρώνονται για αυτό. Αργότερα, αφού εργαζόμουν για λίγο, ανακάλυψα ότι ο ίδιος ο επαγγελματισμός ήταν ένας περιορισμός. Σε τελική ανάλυση, αυτό που σημαίνει ο επαγγελματισμός στις περισσότερες περιπτώσεις είναι «μείωση του κινδύνου». Έτσι, εάν θέλετε να διορθώσετε το αυτοκίνητό σας, πηγαίνετε σε έναν μηχανικό που ξέρει πώς να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που έχετε. Υποθέτω ότι εάν χρειάζεστε χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο, δεν θέλετε να έχετε έναν χαζή γιατρό να επινοήσετε έναν νέο τρόπο σύνδεσης των νευρικών απολήξεων. Κάντε το με τον τρόπο που λειτούργησε καλά στο παρελθόν.

Δυστυχώς, το πεδίο μας, το λεγόμενο δημιουργικό (μισώ αυτή τη λέξη επειδή συχνά χρησιμοποιείται κατά λάθος, μισώ το γεγονός ότι χρησιμοποιείται ως ουσιαστικό, μπορείτε να φανταστείτε να καλείτε κάποιον δημιουργικό;), όταν κάνετε κάτι σε επαναλαμβανόμενη βάση μειώστε τους κινδύνους ή το κάνετε με τον ίδιο τρόπο που το έχετε κάνει πριν, καθίσταται σαφές γιατί ο επαγγελματισμός δεν είναι αρκετός. Εξάλλου, αυτό που απαιτείται στον τομέα μας, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η συνεχής παράβαση. Ο επαγγελματισμός δεν οδηγεί σε παραβίαση, διότι περιλαμβάνει την πιθανότητα σφάλματος, και εάν είστε επαγγελματίας, το ένστικτό σας υπαγορεύει να μην αποτύχετε, αλλά να επαναλάβετε την επιτυχία. Έτσι ο επαγγελματισμός ως φιλοδοξία ζωής είναι ένας περιορισμένος στόχος.

 Όντας γιος του μοντερνισμού το άκουσα μάντρα όλη μου τη ζωή: "το λιγότερο είναι περισσότερο." Ένα πρωί, πριν σηκωθώ, συνειδητοποίησα ότι ήταν εντελώς ανοησία, παράλογη και αρκετά κενή δουλειά. Αλλά ακούγεται σημαντικό γιατί περιέχει μέσα του ένα παράδοξο ανθεκτικό στη λογική. Ωστόσο, δεν λειτουργεί όταν σκεφτόμαστε την οπτική ιστορία του κόσμου. Αν κοιτάξετε ένα περσικό χαλί, δεν μπορείτε να πείτε ότι το λιγότερο είναι περισσότερο επειδή συνειδητοποιείτε ότι κάθε μέρος αυτού του χαλιού, κάθε αλλαγή χρώματος, κάθε αλλαγή στο σχήμα είναι απολύτως απαραίτητο για την αισθητική του ποιότητα. Δεν υπάρχει τρόπος να αποδειχθεί ότι ένα λείο χαλί είναι ανώτερο. Το ίδιο με το έργο του Γκαουντί, τις περσικές μικρογραφίες, το Art Nouveau και πολλά άλλα πράγματα. Έχω ένα εναλλακτικό όρισμα που νομίζω ότι είναι πιο κατάλληλο: «αρκετά είναι περισσότερο.

 Νομίζω ότι αυτή η ιδέα εμφανίστηκε για πρώτη φορά όταν έβλεπα μια υπέροχη ακουαρέλα ενός ταύρου από τον Πικάσο. Ήταν μια παράσταση για μια διήγηση του Balzac που ονομάζεται "Το άγνωστο αριστούργημα". Είναι ένας ταύρος που εκφράζεται σε δώδεκα διαφορετικά στυλ, από μια πολύ νατουραλιστική έκδοση έως μια αφαίρεση που έχει μειωθεί σε μια απλή γραμμή, με όλα τα βήματα στο μεταξύ. Αυτό που προκύπτει ξεκάθαρα από την εξέταση αυτής της εκτύπωσης είναι ότι το στυλ είναι άσχετο. Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις, από την ακραία αφαίρεση έως τον πιστό νατουραλισμό, όλες είναι εξαιρετικές πέρα ​​από το ύφος. Είναι παράλογο να είσαι πιστός σε ένα στυλ. Δεν αξίζει την πίστη σας. Πρέπει να πω ότι για τους παλιούς επαγγελματίες του σχεδιασμού είναι πρόβλημα, επειδή ο τομέας καθοδηγείται περισσότερο από ποτέ από οικονομικά συμφέροντα. Η αλλαγή στο στυλ συνήθως συνδέεται με οικονομικούς παράγοντες, όπως γνωρίζουν όλοι όσοι διαβάζουν τον Μαρξ. Η κούραση εμφανίζεται επίσης όταν οι άνθρωποι βλέπουν πάρα πολύ το ίδιο πράγμα όλη την ώρα. Έτσι κάθε δέκα χρόνια υπάρχει μια στυλιστική αλλαγή και τα πράγματα γίνονται διαφορετικά. Οι χαρακτήρες έρχονται και φεύγουν και το οπτικό σύστημα αλλάζει λίγο. Εάν έχετε χρόνια εργασίας ως σχεδιαστής, έχετε το βασικό πρόβλημα του τι πρέπει να κάνετε. Εννοώ, τελικά, έχετε αναπτύξει ένα λεξιλόγιο, μια μορφή που είναι η δική σας. Είναι ένας από τους τρόπους να ξεχωρίσετε από τους συνομηλίκους σας και να προσδιορίσετε την ταυτότητά σας στον τομέα του σχεδιασμού. Η διατήρηση των πεποιθήσεων και των προτιμήσεών σας γίνεται εξισορροπητική πράξη. Το ζήτημα μεταξύ επιδίωξης αλλαγής ή διατήρησης του διακριτικού σας σχήματος γίνεται περίπλοκο. Έχουμε όλες τις γνωστές περιπτώσεις περίφημων γιατρών των οποίων η δουλειά ξαφνικά βγήκε από στυλ ή, πιο συγκεκριμένα, κολλήθηκε στο χρόνο. Και υπάρχουν θλιβερές ιστορίες όπως αυτή του Casandre, αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος γραφίστας του 20ού αιώνα, που δεν μπορούσε να κερδίσει τα προς το ζην τα τελευταία χρόνια και αυτοκτόνησε.

 Ο εγκέφαλος είναι το πιο ενεργό όργανο στο σώμα. Στην πραγματικότητα, είναι το όργανο που είναι πιο ευαίσθητο στην αλλαγή και την αναγέννηση όλων των οργάνων. Έχω έναν φίλο που ονομάζεται Gerard Edelman, ο οποίος είναι σπουδαίος μελετητής στις μελέτες του εγκεφάλου, ο οποίος λέει ότι η αναλογία του εγκεφάλου με τον υπολογιστή είναι ατυχής. Ο εγκέφαλος μοιάζει περισσότερο με έναν άγριο κήπο που αναπτύσσεται συνεχώς και απλώνει σπόρους, αναγεννάται κ.λπ. Και πιστεύει ότι ο εγκέφαλος είναι ευαίσθητος - με τρόπο που δεν γνωρίζουμε πλήρως - σε κάθε εμπειρία και συνάντηση που έχουμε στη ζωή μας.

Πιστεύω επίσης ότι το σχέδιο λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Είμαι τεράστιος υποστηρικτής του σχεδίου, όχι επειδή έγινα εικονογράφος, αλλά επειδή πιστεύω ότι το σχέδιο αλλάζει τον εγκέφαλο με τον ίδιο τρόπο που η εύρεση της σωστής νότας αλλάζει τη ζωή ενός βιολιστή. Το σχέδιο σας κάνει προσεκτικούς, σας κάνει να προσέχετε αυτό που βλέπετε, το οποίο δεν είναι τόσο εύκολο.

 Όλοι μιλούν πάντα για να είναι σίγουροι, να πιστεύουν σε αυτό που κάνετε. Θυμάμαι μια φορά στο μάθημα γιόγκα, ο δάσκαλος είπε ότι, πνευματικά, αν πιστεύετε ότι έχετε φτάσει στη φώτιση, μόλις φτάσατε στα όριά σας. Νομίζω ότι είναι αλήθεια με πρακτική έννοια. Οι βαθύτατες πεποιθήσεις οποιουδήποτε είδους σας εμποδίζουν να ανοίξετε πειράματα και γι 'αυτό θεωρώ αμφισβητήσιμη κάθε σταθερά ιδεολογική θέση. Με κάνει νευρικό όταν κάποιος πιστεύει πάρα πολύ σε κάτι. Είναι απαραίτητο να είσαι σκεπτικός και να αμφισβητήσεις τυχόν μακροχρόνιες πεποιθήσεις. Φυσικά, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι για τη διαφορά μεταξύ του σκεπτικισμού και του κυνισμού, γιατί ο κυνισμός είναι τόσο περιοριστικός για το άνοιγμα κάποιου στον κόσμο όσο και οι παθιασμένες πεποιθήσεις: είναι σαν δίδυμα. Τελικά, η επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος είναι πιο σημαντική από το να είναι σωστή. Υπάρχει μια αίσθηση αυτάρκειας τόσο στον κόσμο της τέχνης όσο και του σχεδιασμού. Ίσως ξεκινά στο σχολείο. Οι σχολές τέχνης ξεκινούν συχνά με το μοναδικό μοντέλο προσωπικότητας του Ayn Rand, αντιστέκοντας τις ιδέες του περιβάλλοντος πολιτισμού. Η θεωρία της πρωτοπορίας είναι ότι ως άτομο μπορείτε να μεταμορφώσετε τον κόσμο, ο οποίος ισχύει μέχρι ενός σημείου. Ένα από τα σημάδια ενός κατεστραμμένου εγώ είναι η απόλυτη βεβαιότητα.

Τα σχολεία ενθαρρύνουν την ιδέα να μην συμβιβάζονται και να υπερασπίζονται την εργασία σας με κάθε κόστος. Λοιπόν, το θέμα είναι ότι η δουλειά μας είναι να καταλήξουμε σε συμφωνία. Απλά πρέπει να ξέρετε πού να συμβιβαστείτε. Η τυφλή επιδίωξη των δικών σας σκοπών στο κόστος της εξαίρεσης της πιθανότητας ότι οι άλλοι μπορεί να έχουν δίκιο, δεν λαμβάνει υπόψη το γεγονός ότι στο σχεδιασμό αντιμετωπίζουμε πάντα μια τριάδα: τον πελάτη, το κοινό και τον εαυτό σας. Στην ιδανική περίπτωση, μέσω κάποιου είδους διαπραγματεύσεων κερδίζουν όλα τα μέρη, αλλά η αυτονομία είναι συχνά ο εχθρός. Ο ναρκισσισμός γενικά προέρχεται από κάποιο είδος παιδικού τραύματος που δεν πρέπει να εμβαθύνει. Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη πτυχή των ανθρώπινων σχέσεων. Πριν από μερικά χρόνια διάβασα ένα πολύ αξιοσημείωτο πράγμα για την αγάπη, το οποίο ισχύει και για τη φύση της σχέσης με άλλους. Ήταν ένα απόσπασμα από την Iris Murdoch στη νεκρολογία της. Είπε: «Η αγάπη είναι το εξαιρετικά δύσκολο γεγονός να συνειδητοποιήσουμε ότι ο άλλος, που δεν είναι ένας, είναι αληθινός». Δεν είναι φανταστικό ;! Το καλύτερο συμπέρασμα για το θέμα της αγάπης που μπορείτε να φανταστείτε.

 Πέρυσι κάποιος μου έδωσε για τα γενέθλιά μου ένα υπέροχο βιβλίο του Roger Rosenblatt με την ονομασία «Γήρανση χαριτωμένα»(Γήρανση χαριτωμένα). Δεν κατάλαβα τον τίτλο εκείνη την εποχή, αλλά περιέχει έναν αριθμό κανόνων για τη γήρανση χαριτωμένα. Ο πρώτος κανόνας είναι ο καλύτερος: «Δεν έχει σημασία. Δεν έχει σημασία τι νομίζετε. Ακολουθήστε αυτόν τον κανόνα και θα προσθέσετε δεκαετίες στη ζωή σας. Δεν έχει σημασία αν είναι αργά ή γρήγορα, αν είστε εδώ ή εκεί, αν το είπατε ή όχι, εάν είστε έξυπνοι ή ηλίθιοι. Εάν βγήκες απρόσεκτοι ή φαλακροί ή αν το αφεντικό σου σε κοιτάζει θυμωμένο ή ο φίλος ή η φίλη σου σε κοιτάζει τσαντισμένος, αν είσαι τσαντισμένος. Ανεξάρτητα από το αν λαμβάνετε ή όχι αυτήν την προσφορά ή βραβείο ή σπίτι - δεν έχει σημασία. " Επιτέλους η σοφία. Τότε άκουσα μια υπέροχη ιστορία που φάνηκε να σχετίζεται με τον κανόνα νούμερο δέκα: Ένας κρεοπώλης άνοιξε την επιχείρησή του ένα πρωί και καθώς το έκανε, ένα κουνέλι έσπρωξε το κεφάλι του από την πόρτα. Ο χασάπης εκπλήχθηκε όταν το κουνέλι ρώτησε, "Έχετε λάχανο;" Ο χασάπης είπε, "Αυτό είναι ένα κρεοπωλείο, πουλάμε κρέας, όχι λαχανικά." Το κουνέλι έφυγε μακριά. Την επόμενη μέρα ο χασάπη άνοιγε την επιχείρησή του και το κουνέλι τράβηξε το κεφάλι του και ρώτησε, "Έχετε λάχανο;" Ο τώρα θυμωμένος χασάπης απάντησε: "Άκου με λίγο τρωκτικό, σου είπα χθες ότι πουλάμε κρέας, όχι λαχανικά, και την επόμενη φορά που θα έρθεις εδώ θα σε αρπάξω από το λαιμό και θα καρφώσω αυτά τα δισκέτα στο έδαφος." Το κουνέλι εξαφανίστηκε απότομα και δεν συνέβη τίποτα για μια εβδομάδα. Τότε ένα πρωί, το κουνέλι τράβηξε το κεφάλι του από τη γωνία και ρώτησε, "Έχετε καρφιά;" Ο χασάπης είπε, "Όχι." Τότε το κουνέλι είπε, "Έχει λάχανο."

Η ιστορία του κουνελιού είναι σημαντική γιατί μου φάνηκε ότι η αναζήτηση λάχανου σε ένα κρεοπωλείο θα ήταν σαν να αναζητάτε ηθική στον τομέα του σχεδιασμού. Δεν φαίνεται να είναι το καλύτερο μέρος για να το βρείτε. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι στο νέο κώδικα δεοντολογίας AIGA (Αμερικανικό Ινστιτούτο Γραφικών Τεχνών) Υπάρχει μια σημαντική ποσότητα πληροφοριών σχετικά με τη συμπεριφορά προς τους πελάτες και τους άλλους σχεδιαστές, αλλά όχι μια λέξη για τη σχέση του σχεδιαστή με το κοινό. Ο χασάπης αναμένεται να πουλήσει βρώσιμο κρέας και όχι παραπλανητικά εμπορεύματα. Θυμάμαι που διάβασα ότι κατά τη διάρκεια των χρόνων του Στάλιν στη Ρωσία, ό, τι είχε χαρακτηριστεί "βόειο κρέας" ήταν στην πραγματικότητα κοτόπουλο. Δεν θέλω να φανταστώ τι ονομάστηκε «κοτόπουλο». Μπορούμε να δεχτούμε ένα ελάχιστο επίπεδο εξαπάτησης, όπως το ψέμα για την περιεκτικότητα σε λιπαρά των μπιφτέκια τους, αλλά όταν ο χασάπης μας πουλάει σάπιο κρέας πηγαίνουμε αλλού. Ως σχεδιαστές, έχουμε λιγότερη ευθύνη για το κοινό μας από έναν χασάπη; Όποιος ενδιαφέρεται για την εγγραφή του γραφικού σχεδιασμού πρέπει να σημειώσει ότι η λογική πίσω από την πινακίδα είναι να προστατεύει το κοινό και όχι τους σχεδιαστές ή τους πελάτες. Το "Μην βλάπτετε" είναι μια προειδοποίηση για τους γιατρούς που έχουν σχέση με τη σχέση τους με τους ασθενείς τους, όχι με τους συναδέλφους τους ή με τα εργαστήρια. Εάν είμαστε εγγεγραμμένοι, το να λέμε την αλήθεια θα γινόταν πιο σημαντικό στην επιχείρησή μας.

 Περισσότερες πληροφορίες - Obery Νικόλαος και τα φαντάσματα