10 klasycznych obrazów, które przyprawią Cię o zawrót głowy

W świecie obrazu istniały różne sposoby traktowania terroru, horroru (które nie są tym samym) i najciemniejszych pojęć, które można skonfigurować w ludzkim umyśle. Strach przed śmiercią i tajemnica nieznanego skłoniły artystów historii powszechnej do przedstawienia tych obrazów z czystością geniusz.

W tym poście chciałbym cofnąć się w czasie i przyjrzeć się niektórym z najbardziej autentycznych dzieł w historii malarstwa. Kompozycje, które oznaczono przed i po i że nikogo nie pozostawili obojętnym.

Dante i Virgil in Hell jest to dość ciekawa reprezentacja. To, co może nam się wydawać sceną homoseksualną, jest w rzeczywistości gwałtowną walką między dwiema duszami w obecności samego diabła. Hiperrealizm wyróżnia się w traktowaniu objętości jego postaci, proporcjach i strukturach anatomicznych. William-Adolphe Bouguereau stworzył to zdjęcie około 1850 roku.

 obrazy klasyczne obrazy klasyczne obrazy klasyczne obrazy klasyczne obrazy klasyczne obrazy klasyczne 

Ten obraz (obszar, który najbardziej zwrócił moją uwagę) należy do fragmentu tryptyku tzw Ogród rozkoszy ziemskichprzez El Bosco. Chociaż całe dzieło przedstawia także niebo i świat ziemski, trzeba powiedzieć, że piekło, które przedstawia nam gigant Hieronymus Bosch, jest naprawdę chore, gwałtowne. Podkreśla postać z głową drapieżnego ptaka siedzącego na muszli klozetowej i kociołkiem na głowie. Uważa się, że mógł to być Szatan pożerający skazanych i defekujący ich w szambie, w którym inne postacie wymiotują lub wydalają złoto, być może jako aluzja do chciwości. Pod płaszczem Szatana naga kobieta zmuszona jest spojrzeć na siebie w wypukłym lustrze umieszczonym na pośladkach demona, nawiązując do grzechu pychy.

Saturn pożera syna To jeden z mitycznych obrazów Francisco de Goya. Autor przedstawia nam ojca o spojrzeniu przepojonym szaleństwem. Okalecza dorosłe ciało swojego syna podczas krwawej łaźni i na pustce spowitej w cień. To była jedna z najbardziej kwestionowanych prac. Kanibalizm mógłby być odbiciem melancholii i żądzy zniszczenia, które są stale obecne w jego cyklu czarnych obrazów.

Horror, satanizm i erotyzm to słowa, które najlepiej opisują autora Johanna Heinricha Füssli, szwajcarskiego malarza, który wyznaczył trend w XVIII wieku. Ta praca jest zatytułowana Koszmari został zainspirowany Dream of Hecuba Giulio Romano. W scenie pojawia się śpiąca dziewica, opętana przez inkuba, rodzaj demona, który pojawia się w erotycznych snach. Choć dziś nie wywoływałby on nadmiernego strachu, prawda jest taka, że ​​wywołał wówczas dość intensywne reakcje u słuchaczy. Zwłaszcza za sprawą pojawiającej się w tle twarzy konia kontemplującego scenę z upiornym powietrzem.

Temat Judith ścina Holofernesowi głowę Jest to jeden z najczęściej reprezentowanych epizodów Starego Testamentu w historii sztuki, jednak to właśnie z ręki Artemisia Gentileschi zyskuje większą moc i wyrazistość. Biblijna bohaterka wraz ze swoją pokojówką udaje się do obozu wroga, uwodzi, a następnie ściąga głowy Holofernesa, wrogiego generała. W pracy pokazany jest akt najbardziej brutalny, bez jakiejkolwiek cenzury czy tabu. Rozpryski krwi są najbardziej realistycznym sposobem leczenia własnej krwi.

Uśmiechnięty pająk To jeden z tych obrazów, które budzą niepokój, nie wiedząc właściwie dlaczego. Uderza jego zagubiony wzrok, tak naprawdę nie wiemy, gdzie patrzy ta twarz, wiemy tylko, że uśmiecha się w tajemniczy sposób. Autora, Odilona Redona, charakteryzowało poszukiwanie odpowiednika między emocją wywołaną doświadczeniem zmaterializowanym w przedmiocie, w obrazie. Jego prace zawsze były zorientowane na koncepcje okultyzmu i tajemnicy. U tego autora symbole stają się najpotężniejszym narzędziem komunikacji i narzędziem przekraczania materii, osiągając wymiary innych materialnych światów, rzadkich i dziwnych dla człowieka.

Autor tej pracy (Części anatomiczne), Théodore Géricault, na żądanie odebrał ludzkie szczątki z kostnicy, aby móc je pomalować. Jest to raczej posępny obraz, który wzbudził uwagę i zaciekawienie publiczności właśnie z powodu strachu przed samą śmiercią. Ponieważ boimy się, że kiedyś nasze ciało stanie się przedmiotem rozkładu i zapomnienia o sobie, staramy się nie mówić o śmierci, kiedy staje się ona tematem tabu. Nie możemy o tym rozmawiać, ale jednocześnie jest to prawie jak konieczność.

Masakra niewinnych, to obraz Petera Paula Rubensa, który wyróżnia się niezwykłą przemocą, która rani naszą wrażliwość. Na tym obrazie przedstawiona jest okropna scena. Dziesiątki dzieci wyrywa się z ramion matek i rzuca na ziemię. Leczenie anatomiczne i kompozycyjne jest niesamowite, a cel więcej niż osiągnięty. Podczas kontemplacji kompozycji prawie nie sposób nie poczuć bezradności ani przerażenia.

Ta praca nazywała się Dwóch starców jedzących zupę, należy również do serii czarnych obrazów Francisco de Goya. Na scenie pojawia się dwóch starców, co do których nie jesteśmy pewni, czy to mężczyźni, czy kobiety. Ten po lewej ma białą chustkę i wygląda na to, że nie ma zębów. Ten po prawej jest przerażający: ma całkowicie trupią twarz, jego oczy to dwie czarne szparki, a tekstura jego twarzy wygląda zupełnie jak czaszka.

< >

Są to wypowiedzi mitycznego artysty Edvarda Muncha pochodzenia norweskiego. W jego pracy Krzyk Przedstawia nam androgyniczną postać (nie możemy powiedzieć, czy jest mężczyzną, czy kobietą) iz postawą głębokiego strachu, nawet desperackiego owiniętego morzem zimnych i ciepłych tonów, wydaje się rodzaj chromatycznego i lekkiego chaosu. otaczać wszystko.