Ang spacing ay isang pangunahing kadahilanan sa pagsulat at naiimpluwensyahan nito ang huling resulta halos kasing disenyo ng mismong ito. Ang paglilimita ng sapat na spacing sa pagitan ng mga character na bumubuo sa aming trabaho ay mapagpasyang sa mga tuntunin ng kakayahang mabasa. Ang isang hanay ng mga character na may masyadong maliit na spacing ay pipigilan ang isang mahusay na pagbabasa dahil ang aming mata ay hindi makikilala nang eksakto kung saan nagtatapos ang isang character at nagsimula ang isa pa. Sa parehong paraan, ang labis na spacing ay magpapahirap sa pag-link ng mga character at hindi namin malalaman nang eksakto kung saan nagsisimula ang isang salita at nagtatapos ang isa pa.
Sa loob ng katanungang ito mayroong dalawang mga anglicism na mahalaga upang malaman natin: Pagsubaybay at kerning. Ngunit ano nga ba ang mga ito at anong mga implikasyon ang mayroon ang bawat isa sa kanila?
El pagsubaybay maaaring isalin sa Espanyol bilang tuluyan at ay ang puwang na sistematikong idinagdag sa pagitan ng dalawang tauhan. Ito ay depende sa kurso sa mga aesthetics at ang layunin na mayroon kami sa aming proyekto. Naglalaman ang aming alpabeto ng ilang mga character na, kapag pinagsama sa bawat isa, bumubuo ng mga problema o mga depekto na salamin sa mata at hindi malulutas ng pangkalahatang pagsubaybay at nasa mga ganitong uri ng sitwasyon na nakakakuha ng malaking kahalagahan ang kerning.
Taliwas sa kung ano ang nangyayari sa pagsubaybay, kerning wala itong isang tiyak na pagsasalin sa aming wika. Maiintindihan natin ito bilang ang halaga ng spacing na inilapat sa pagitan ng dalawang pares ng character upang mabayaran sa ilang paraan para sa mga optikal na depekto at sa paraang ito tila hindi na ang ilang mga titik ay mas nagkakaisa kaysa sa iba.
Ang totoo ay walang eksaktong at unibersal na pormula na nagsasabi sa atin kung ano ang perpektong spacing sa lahat ng uri ng mga komposisyon. Ang lahat ay nakasalalay sa aming istilo at din sa aming pagiging sensitibo sa typographic. Ang ilang mga taga-disenyo ay gusto ng medyo nakakubkob na mga komposisyon habang ang iba ay ginugusto na ang mga character ay humihinga nang kaunti pa. Gayunpaman, maraming mga tagadisenyo at iskolar na sinubukan upang magtaguyod ng mga pamamaraan upang harapin ang problema ng spacing. Halimbawa, noong 1986 sinubukan ni Walter Tracy na maglatag ng batayan para sa tamang puwang sa kanyang libro na Mga Sulat ng kredito. Ang pamamaraan ng pagsasaayos na ito ay maaaring maging isang mahusay na paraan upang magsimulang magtrabaho kasama ang kerning at pagsubaybay, kahit na malaki ang impluwensya nito sa desisyon at pananaw na mayroon kami tungkol sa aming proyekto.