Si Edward Hopper ay ang narrative character artist na, kung naging mapagkukunan ng inspirasyon para sa mga gumagawa ng pelikula at isa sa pinakadakilang kinatawan ng ikadalawampu siglo, ngayon ay kumukuha ito ng isa pang kahulugan na higit na mahalaga at nauugnay sa mga araw na nabubuhay tayo sa panahon ng coronavirus.
Nila desyerto cityscapes at ang kanilang malungkot na pigura kinakatawan nila tulad ng wala sa mga imaheng iyon ng nakikita ang maraming tao na pumalakpak mula sa kanilang mga bintana, ngunit sa kalungkutan na malayo sa bawat isa.
Tulad ng sinabi ng ilan, lahat ngayon kinakatawan kami sa pagpipinta ni Hopper. Nakilala ang isa't isa tulad ng babae sa "Morning Sun" na nakaupo sa kanyang kama na nakatingin sa bintana, o iba pa mula sa bintana na nakatingin sa parehong ekspresyon.
Maaari naming ipagpatuloy na ilarawan ang marami sa kanyang mga kuwadro na gawa bilang ang nag-iisa na manggagawa sa tindahan, isang babaeng nag-iisa sa sinehan o mga taong malayo sa bawat isa sa mga mesa sa isang restawran. Ang mga eksena na kumakatawan sa isa sa pinakamasamang epekto ng pandemikong ito na nagtatanggal sa direktang pakikipag-ugnay sa pagitan ng mga tao.
Ito ang tiyak na itinuro sa atin ng Hopper sa kanyang mga gawaing nakalarawan. Isang pintor na ipinanganak sa New York noong 1882 at sino ginawang trabaho ng kalungkutan ang pag-iisa. Iniwan din tayo ng Hopper ng sagot na kung ang ating kalayaan ay tinanggal sa modernong panahon, kalungkutan lamang ang umalis sa atin.
Isang kalungkutan na dapat nating matutunan na pahalagahan sa proporsyon upang yakapin ang kumpanya ng isang taong hindi natin kilala, na tumingin sa kakaibang mga mata o ang biglaang yakap ng isang tao na sumali sa amin nang hindi naghahanap ng anuman maliban sa pinaka tao. Binibigyan tayo ng Hopper ng isa pang pagtingin sa kanyang trabaho sa mga oras na ito ng coronavirus at isang pandemik na pinilit kaming makapunta sa aming bahay tulad ng kuta. Huwag palampasin ito libreng kurso sa Hopper mula sa Thyssen Museum.