10 klassieke schilderijen die je ineenkrimpen

In de wereld van het beeld zijn er verschillende manieren geweest om terreur, horror (die niet hetzelfde zijn) en de donkerste concepten die in een menselijke geest kunnen worden geconfigureerd, te behandelen. De angst voor de dood en het mysterie van het onbekende hebben ertoe geleid dat de kunstenaars van de universele geschiedenis deze beelden puur weergeven genie.

In dit bericht zou ik graag terug in de tijd willen reizen en enkele van de meest authentieke werken uit de schildergeschiedenis willen observeren. Composities die gemarkeerd met een voor en na en dat ze niemand onverschillig lieten.

Dante en Virgil in Hell het is een nogal merkwaardige voorstelling. Wat ons als een homoseksuele scène lijkt, is eigenlijk een gewelddadige strijd tussen twee zielen in aanwezigheid van de duivel zelf. Hyperrealisme valt op door de behandeling van de volumes van zijn personages, de verhoudingen en anatomische structuren. William-Adolphe Bouguereau creëerde deze afbeelding rond 1850.

 klassieke schilderijen klassieke schilderijen klassieke schilderijen klassieke schilderijen klassieke schilderijen klassieke schilderijen 

Deze afbeelding (het gebied dat mijn aandacht het meest trok) behoort tot een fragment van een drieluik genaamd De tuin van aardse geneugtendoor El Bosco. Hoewel het complete werk ook de hemel en de aardse wereld vertegenwoordigt, moet gezegd worden dat de hel die de reus Jheronimus Bosch ons presenteert, werkelijk ziek, gewelddadig is. Een personage met het hoofd van een roofvogel zittend op een toilet valt op, en met een ketel op zijn hoofd. Men denkt dat het Satan zou kunnen zijn die de veroordeelden verslindt en ze poepen in een beerput waarin andere personages vuiligheid uitspugen of goud uitscheiden, het laatste misschien als een toespeling op hebzucht. Onder de mantel van Satan wordt een naakte vrouw gedwongen naar zichzelf te kijken in een bolle spiegel die op de billen van een demon is geplaatst, wat verwijst naar de zonde van hoogmoed.

Saturnus verslindt een zoon Het is een van de mythische schilderijen van Francisco de Goya. De auteur presenteert ons een vader met een blik doordrenkt met waanzin. Hij verminkt het volwassen lichaam van zijn zoon in een bloedbad en op een in de schaduw gehulde leegte. Het is een van de meest in twijfel getrokken werken. Kannibalisme zou een weerspiegeling kunnen zijn van de melancholie en de lust naar vernietiging die constant aanwezig zijn in zijn reeks zwarte schilderijen.

Horror, satanisme en erotiek zouden de woorden kunnen zijn die de auteur Johann Heinrich Füssli het beste omschrijven, een Zwitserse schilder die in de XNUMXe eeuw een trend zette. Dit werk is getiteld De nachtmerrie, en werd geïnspireerd door Giulio Romano's Dream of Hecuba. Een slapend meisje verschijnt in de scène, ze is bezeten door een incubus, een soort demon die in erotische dromen verschijnt. Hoewel het tegenwoordig geen overmatige angst zou veroorzaken, is de waarheid dat het destijds behoorlijk intense reacties veroorzaakte bij het publiek. Vooral vanwege het gezicht van het paard dat op de achtergrond verschijnt en de scène met een spookachtige sfeer aanschouwt.

Hij is het thema van Judith onthoofdt Holofernes Het is een van de oudtestamentische afleveringen die het vaakst in de kunstgeschiedenis is weergegeven, maar het is van de hand van Artemisia Gentileschi waar het meer kracht en zeggingskracht krijgt. De bijbelse heldin gaat samen met haar dienstmeisje het vijandelijke kamp binnen, verleidt en onthoofdt vervolgens Holofernes, de vijandelijke generaal. In het werk wordt de meest gewelddadige daad getoond en zonder enige vorm van censuur of taboe. De bloedspatten zijn wat het meest opvalt bij de realistische behandeling van het eigen bloed.

De lachende spin Het is een van die schilderijen die enige bezorgdheid oproepen zonder echt te weten waarom. Zijn verloren blik is opvallend, we weten echt niet waar dat gezicht naar kijkt, we weten alleen dat het op een mysterieuze manier glimlacht. De auteur, Odilon Redon, werd gekenmerkt door het zoeken naar het equivalent tussen de emotie die wordt veroorzaakt door een ervaring die zich in een object, in een beeld, manifesteert. Zijn werken zijn altijd gericht geweest op de begrippen occultisme en mysterie. Met deze auteur worden symbolen het krachtigste communicatiemiddel en voertuig om het materiaal te overstijgen en dimensies te bereiken van andere materiële werelden, zeldzaam en vreemd voor de mens.

De auteur van dit werk (Anatomische delen), Théodore Géricault, ontving op verzoek menselijke resten van het mortuarium om ze te kunnen schilderen. Het is een nogal bloederig schilderij dat de aandacht en nieuwsgierigheid van het publiek heeft gewekt, juist vanwege de angst voor de dood zelf. Omdat we doodsbang zijn dat ons lichaam op een dag het voorwerp van ontbinding zal zijn en zichzelf zal vergeten, proberen we niet te praten over het onderwerp dood, dat is wanneer het een taboe-onderwerp wordt. We kunnen er niet over praten, maar tegelijkertijd is het bijna een noodzaak.

Slachting van de onschuldigen, is een schilderij van Peter Paul Rubens dat eruit springt als extreem gewelddadig tot het punt dat het onze gevoeligheden schaadt. Op deze afbeelding wordt een gruwelijke scène afgebeeld. Tientallen baby's worden uit de armen van hun moeder gerukt en op de grond gegooid. De anatomische en compositorische behandeling is verbluffend en het doel meer dan bereikt. Het is bijna onmogelijk om je niet hulpeloos of angstig te voelen bij het nadenken over de compositie.

Dit werk riep Twee oude mannen die soep eten, behoort ook tot de serie zwarte schilderijen van Francisco de Goya. Er verschijnen twee oude mannen in de scène, waarvan we niet erg duidelijk zijn of het mannen of vrouwen zijn. De linker heeft een witte hoofddoek en blijkt geen tanden te hebben. Degene aan de rechterkant is huiveringwekkend: hij heeft een totaal lijkachtig gezicht, zijn ogen zijn twee zwarte spleten en de textuur van zijn gezicht lijkt totaal op een schedel.

​ ​

Het zijn uitspraken van de mythische kunstenaar Edvard Munch, van Noorse afkomst. In zijn werk De schreeuw Hij presenteert ons een androgyne figuur (we kunnen niet zeggen of hij een man of een vrouw is) en met een houding van diepe angst, zelfs wanhopig gehuld in een zee van koude en warme tonen, lijkt een soort chromatische en lichte chaos om alles te omringen.