Tussenruimte is een fundamentele factor bij belettering en het beïnvloedt het eindresultaat bijna evenveel als het ontwerp zelf. Het beperken van voldoende afstand tussen de karakters waaruit ons werk bestaat, is bepalend voor de leesbaarheid. Een reeks tekens met een te kleine spatiëring zal een goede aflezing verhinderen, aangezien ons oog niet precies zal onderscheiden waar het ene teken eindigt en het andere begint. Op dezelfde manier zal een te grote afstand het erg moeilijk maken om de karakters aan elkaar te koppelen en zullen we niet precies weten waar het ene woord begint en het andere eindigt.
Binnen deze vraag zijn er twee anglicismen die voor ons essentieel zijn om te weten: Tracking en tekenspatiëring Maar wat zijn ze precies en welke implicaties heeft elk van hen?
El het bijhouden van zou in het Spaans vertaald kunnen worden als proza en is de spatie die systematisch wordt toegevoegd tussen twee karakters Het hangt natuurlijk af van de esthetiek en het doel dat we in ons project hebben. Ons alfabet bevat bepaalde tekens die, wanneer ze met elkaar worden gecombineerd, problemen of optische defecten veroorzaken en die niet kunnen worden opgelost met algemene tracking en het is in dit soort situaties dat tekenspatiëring veel belang wint.
In tegenstelling tot wat er gebeurt met tracking, tekenspatiëring het heeft geen specifieke vertaling in onze taal. We kunnen het begrijpen als de waarde van afstand die wordt toegepast tussen twee tekenparen om op de een of andere manier optische defecten te compenseren en op deze manier lijkt het niet dat sommige letters meer verenigd zijn dan andere.
De waarheid is dat er geen exacte en universele formule is die ons vertelt wat de perfecte afstand is in allerlei composities. Alles hangt af van onze stijl en ook van onze typografische gevoeligheid. Sommige ontwerpers houden van wat gecondenseerde composities terwijl anderen er de voorkeur aan geven dat de personages wat meer ademen. Toch zijn er veel ontwerpers en wetenschappers die hebben geprobeerd methoden te ontwikkelen om het probleem van de afstand aan te pakken. In 1986 probeerde Walter Tracy bijvoorbeeld de basis te leggen voor de juiste tussenruimte in zijn boek Letters of credit. Deze aanpassingsmethode kan een goede manier zijn om met tekenspatiëring en tracking te gaan werken, hoewel het ook een grote invloed heeft op de beslissing en visie die we hebben over ons project.