In de jaren 70 was er een soort tegenstroom die werd geconfronteerd met het heersende academisme van het moment, de deconstructivisme Grafische kunstenaars die met de punkbeweging verbonden waren, toonden een alternatief voor rigide en gevestigde modellen in het beroep. Hoewel deconstructie werd geboren in het hart van de architectuur, nam grafisch ontwerp al snel de term over en veel kunstenaars beschouwden het als het principe dat hun werken ondersteunde. Het is een concept dat aan nauwkeurigheid en precisie ontbreekt, aangezien het op geen enkel moment is gevestigd als een stroming zelf of een isme binnen de avant-garde.
Toch vertoonde het bepaalde kenmerken die het bepalend maakten en die kenmerkend waren voor de creaties van kunstenaars die, ondanks de toen heersende en officiële normen van grafisch ontwerp, opzettelijk besloten deze niet toe te passen. In tegenstelling tot wat je misschien denkt, was het doel van deze trend niet om een compositie te vernietigen, maar om de structuur aan te passen en een andere functie te geven. Dit heeft een directe impact op de taal en op de manier waarop een voorstel wordt gepresenteerd, aangezien de hiërarchie in de behandeling van de informatie verloren ging en de boodschap die moest worden overgebracht enigszins diffuus werd. In de architectuur, die de oorsprong is van deze trend, vond deconstructie vooral plaats binnen gebouwen, waar tekenen van een onderdrukte onzuiverheid als symbolische component. De ontwrichting, wanorde en afwijking van de concepten zijn sleutelelementen en zorgen voor een chaotische indruk, een gevoel van oncontroleerbaar, maar onuitsprekelijk voor iedereen die de werken observeerde. Het is een esthetiek die flirt met en vermengt met kubisme en surrealisme in de grafische kunsten en die vooral op het gebied van fotomanipulatie een comeback lijkt te maken. Hier zijn enkele zeer inspirerende voorbeelden:
Fotografie door Nigel Tomm
