Rond de jaren zestig ontstond er een tegencultuurbeweging psychedelische. Een periode in onze samenleving waarin misschien wel de meest primitieve en libertijnse instincten van de mens naar voren kwamen. Drugs en seks werden geen taboe meer en werden een dwangmatig onderdeel van de levensstijl van veel jonge mensen. Kunst nam deze cocktail van elementen van een onrustige samenleving in zich op en materialiseerde wat in die tijd een conceptie en een vitale filosofie was van grote breedte en openheid die zorgde voor een vloeiende uitdrukking, wild en bevrijd van alle onderdrukking.
De term psychedelisch werd voor het eerst gebruikt door een Britse psycholoog, Humphry Osmond, wat letterlijk betekent «zielsmanifestatie»En dat werd afgewisseld met de term lysergic, wat verwijst naar de wetenschappelijke naam LSD, een medicijn dat op een zorgwekkende manier zijn hoogtepunt bereikte. Alle kunsten, inclusief film of literatuur, werden al snel bestrooid met kenmerken die een heel specifieke stijl zouden definiëren, waarin caleidoscopische en fractale patronen terugkerend waren. De kleuren werden gegroepeerd in combinaties van wilde contrasten en collages en abstracte constructies die typerend zijn voor delirium, extase, transcendentie en de puurste psychedelica werden op een terugkerende manier nagebootst.
Vervolgens wil ik deze actualiteit op een meer grafische manier met u delen met enkele voorbeelden die voor zichzelf beter spreken. Is deze esthetiek aantrekkelijk voor jou?
