Rreth viteve 60 kishte një lëvizje kundër kulturës të quajtur psikedelik. Një periudhë në shoqërinë tonë ku mbase dolën në pah instinktet më primitive dhe më liri të qenies njerëzore. Droga dhe seksi ndaluan të bëhen një temë tabu për t'u bërë një pjesë e detyruar e jetesës së shumë të rinjve. Arti thithi këtë koktej elementesh të një shoqërie të trazuar dhe materializoi atë që në atë kohë ishte një konceptim dhe një filozofi jetësore e një gjerësie dhe hapjeje të madhe që siguronte një shprehje të rrjedhshme, të egër dhe të çliruar nga çdo shtypje.
Termi psikedelik u përdor për herë të parë nga një psikolog britanik, Humphry Osmond, që fjalë për fjalë do të thotë «manifestim i shpirtit»Dhe kjo u alternua me termin lysergic, i cili i referohet emrit shkencor të LSD, një ilaç që arriti apogjen e tij në një mënyrë shqetësuese. Të gjitha artet, përfshirë kinemanë ose letërsinë, u spërkatën shpejt me karakteristika që do të përcaktonin një stil shumë të veçantë, ku modelet kaleidoskopike dhe fraktale ishin të përsëritura. Ngjyrat u grupuan në kombinime të kontrasteve dhe kolazheve të egra dhe konstruksionet abstrakte tipike të delirit, ekstazës, tejkalimit dhe psikedelikut më të pastër u rikrijuan në një mënyrë të përsëritur.
Tjetra do të doja të ndaja me ju këtë rrymë në një mënyrë më grafike me disa shembuj që flasin më mirë për veten e tyre. A është tërheqëse për ju kjo estetikë?
