10 bagay na natutunan mula sa disenyo (Milton Glaser)

Ang Milton Glaser ay isang icon sa mundo ng disenyo at isang pigura na kinukuha ng lahat ng mga propesyonal sa larangan na ito bilang isang sanggunian. Ipinanganak noong 1929, nagtrabaho siya sa maraming mga proyekto, kasama na ang bantog na poster ni Bob Dylan na naging simbolo ng mga ikaanimnapung taon. Higit sa lahat, inialay niya ang kanyang sarili sa disenyo ng editoryal at pagkakakilanlan sa korporasyon, kahit na sa kanyang mahabang karera mahahanap niya ang lahat ng uri ng mga proyekto.

Sa artikulong ngayon ay ipapakita ko sa iyo ang sampung moral o aral na natutunan na ang kamangha-manghang propesyonal na ito ay iginuhit mula sa mundo ng graphic na disenyo. Ang totoo ay isang pribilehiyo na makatanggap ng payo mula sa isang taong nakatuon sa aming larangan nang higit sa limampung taon. Iiwan kita dito, take note!

1. Maaari ka lamang magtrabaho para sa mga taong gusto mo

Ang mga proyekto ay talagang epektibo kung mayroong puwang para sa mga ugnayan ng tao. Ito ay isang medyo nagtataka na pahayag, isinasaalang-alang na nakikipaglaban ito nang kaunti sa tradisyunal na konsepto ng term na propesyonalismo. May posibilidad kaming isipin na ang pagiging isang propesyonal ay magkasingkahulugan sa isang tao na may kakayahang paunlarin ang kanyang aktibidad sa anumang kapaligirang panlipunan. Sa paraang ito ay gayon, kahit na ito ay kalahating katotohanan. Ang bahagi ng pagtitiwala at ang kimika na maaaring mayroon sa pagitan namin at ng aming mga kliyente ay hindi maiiwasang baligtarin sa buong proseso. Ang pakiramdam na komportable, pagkakaroon ng kape, pakikipag-usap at pagtalakay sa ilang mga bagay, ay isang punto sa amin. Sa madaling salita, sa ganitong paraan magagawa naming magtaguyod ng mas malakas na mga link sa aming mga kliyente at samakatuwid ay isang mas direktang ugnayan sa panghuling resulta. Sa mga salita ni Milton Glaser mismo: Natuklasan ko na ang lahat ng mahalaga at makabuluhang gawa na ginawa ko ay nagmula sa mapagmahal na ugnayan sa mga kliyente. Hindi ako nagsasabi tungkol sa propesyonalismo; Pinag-uusapan ko ang tungkol sa pagmamahal.

2. Kung mapipili, huwag magkaroon ng trabaho

Ang layunin ng aming mga aksyon ay may pinakamahalagang kahalagahan. Maraming beses na may posibilidad kaming lumakad sa isang tiyak na direksyon nang hindi talaga alam kung bakit ginagawa natin ito o para sa kung ano. Minsan nakakalimutan natin kung saan natin nais pumunta at ginagawa tayong mga tao na hindi handa na harapin ang hinaharap. Ang glaser ay tumutukoy sa mga salita ng pilosopo at kompositor, si John Cage: Hindi ako nagkaroon ng trabaho, dahil kung may trabaho ka, balang araw may kukuha sa iyo mula sa iyo at pagkatapos ay hindi ka magiging handa sa pagtanda. Ganon din ang naging sa akin araw-araw mula noong ako ay labindalawa. Bumangon ako sa umaga at subukang kumuha ng ideya kung paano maglalagay ng tinapay sa mesa ngayon. Pareho sa pitumpu't limang: Gumising ako tuwing umaga at iniisip kung paano ko ilalagay ang tinapay sa mesa ngayon. Ako ay mahusay na handa para sa pagtanda.

3. Ang ilang mga tao ay nakakalason, mas mahusay na maiwasan ito

Sa mga propesyon at masining na sangay kung saan ang pagtitiwala sa sariling pamantayan at personal na paningin sa mga bagay ang batong panulok, ang kapaligiran kung saan tayo nagpapatakbo ay maaaring maging isang bagay na nagpapalakas sa atin o isang bagay na pumipinsala sa ating paglilihi sa mga bagay. Mayroong mga kapaligiran na literal na nagkakalkula at nagpapalit ng pinaka-malikhaing mga panukala. Dapat matutunan nating iwasan ang mga ito. Kailangan nating malaman na alagaan ang ating mga relasyon at alagaan ang mga kapaligiran na may masamang impluwensya sa atin bilang mga tao. Nag-aalok sa amin si Milton ng isang trick upang makilala ang ganitong uri ng kapaligiran at mga tao na maaaring maging lubos na kapaki-pakinabang. Narito ang pagsubok: kailangan mong gumastos ng kaunting oras kasama ang tao, uminom, pumunta sa hapunan, atbp. Hindi ito masyadong mahalaga, ngunit sa huli tingnan kung sa palagay mo ay nararamdaman mo ang higit pa o hindi gaanong masigla, kung pagod ka o kung napalakas ka. Kung mas pagod ka, nalason ka nito. Kung mayroon kang mas maraming lakas, pinayaman ka nito. Ang pagsubok ay halos walang palya at iminumungkahi kong gamitin ito sa buong buhay.

4. Hindi sapat ang propesyonalismo

Ang isa sa aming pinakadakilang hangarin ay maging propesyonal, subalit ang konseptong ito at ang ganitong paraan ng pag-unawa sa trabaho ay napapailalim din sa isang serye ng mga limitasyon sa pagkamalikhain mismo. Sinasabi sa amin ng aming may-akda na sa kanyang karera natuklasan niya kung ano ang nasa likod ng propesyonalismo. Sa totoo lang, isang drag. Ang layunin kung saan hinahangad ng isang propesyunal na makakuha ng tagumpay sa mga tuntunin sa ekonomiya, samakatuwid kung nakakita siya ng isang pormula na magbibigay sa kanya ng mga benepisyo, hindi siya magdadalawang-isip na kunin ito bilang isang hindi mawariang prinsipyo at hindi nito maisasalin ang higit pa o mas kaunti sa pagbibigay ng iba pang mga formula , mga posibilidad at anyo ng pagkilos. Sa ganitong paraan, ang pagiging propesyonalismo ay nagiging isang limitasyon. Pagkatapos ng lahat, kung ano ang kinakailangan sa aming larangan, higit sa anupaman, ay patuloy na paglabag. Ang propesyonalismo ay hindi humahantong sa paglabag dahil kasama dito ang posibilidad ng pagkakamali at kung ikaw ay isang propesyonal, ang iyong likas na ugali ay nagdidikta na huwag mabigo, ngunit ulitin ang tagumpay. Kaya't ang propesyonalismo bilang isang hangarin sa buhay ay isang limitadong layunin. 

5. Mas kaunti ay hindi kinakailangan higit pa

Sa kabilang banda, pinag-uusapan ni Milton ang tungkol sa mantra mas kaunti pa at pinalitan ito ng prinsipyo ng sapat na ang higit pa. Kung mananatili tayo sa visual na kasaysayan ng mundo matutuklasan natin ang mga pagpapakita tulad ng sining noveau na nagpapakita sa amin ng mas kaunti minsan ay hindi higit pa. Sa ilang mga okasyon ay kinakailangan ang baroque at magkasingkahulugan sa kalidad.

6. Ang estilo ay hindi maaasahan

Ito ay walang katotohanan upang manatili totoo sa isang estilo, hindi ito karapat-dapat sa aming walang kondisyon na katapatan. Ang hindi kilalang obra maestra ni Pablo Picasso ay patunay nito. Nakatira kami sa isang pabago-bago, pagbabago ng globo. Sinabi na ni Marx na ang pagbabago ng isang estilo ay ganap na nauugnay sa mga pang-ekonomiyang kadahilanan. Mayroong isang tiyak na pagkasira kapag ang publiko ay nahantad sa parehong estilo sa isang paulit-ulit na paraan. Para sa kadahilanang ito, bawat sampung taon o higit pa mayroong pahinga, pagbabago at isang bagong pagsilang muli. Ang mga typefaces ay darating at pupunta at ang visual system ay sumasailalim ng mga pagbabago. Ito ay isang mapagpasyang kadahilanan na markahan at matukoy ang aming buong daanan. Ang mga naitatag na taga-disenyo ay may kani-kanilang bokabularyo, isang paraan ng pakikipag-usap at paggawa nito ay kanilang sarili. Ito ay isang napaka kapaki-pakinabang na diskarte upang makilala ang ating sarili mula sa aming mga kakumpitensya at maitaguyod ang aming sariling solidong pagkakakilanlan. Ang pagpapanatili ng aming istilo o pagbabago nito ay isang mahirap na isyu upang talakayin, hindi namin alam eksakto kung kailan namin dapat ipakilala ang isang pagbabago sa aming linya ng trabaho. Alam nating lahat ang mga kaso ng mga artista na nag-skim sa kalangitan upang sa paglaon ay manatiling naka-angkla sa nakaraan, patay na, luma na at wala ng uso. Mayroong mga malungkot na kwento tulad ng kay Cassandre, na masasabing ang pinakadakilang taga-disenyo ng grapiko noong unang bahagi ng ika-XNUMX siglo, na hindi kumita sa kanyang mga huling taon at nagpakamatay.

7. Habang nabubuhay ka, nagbabago ang iyong utak

Ang utak ay ang pinaka-aktibong organ sa katawan, sa katunayan, ito ang organ na madaling kapitan ng pagbabago at pagbabagong-buhay. Mayroon akong isang kaibigan na nagngangalang Gerard Edelman na isang mahusay na scholar sa mga pag-aaral sa utak at para kanino ang pagkakatulad ng utak sa computer ay kapus-palad. Ang utak ay mas katulad ng isang ligaw na hardin na patuloy na lumalaki at kumakalat ng mga binhi, nagbabagong muli, atbp. At naniniwala siya na ang utak ay malambot - sa paraang hindi natin lubos na nalalaman - sa bawat karanasan at engkwentro na mayroon tayo sa ating buhay.

Ako ay nabighani ng isang kuwento sa isang pahayagan ilang taon na ang nakalilipas tungkol sa paghahanap para sa ganap na pitch. Nagpasya ang isang pangkat ng mga siyentista na malalaman nila kung bakit ang ilang mga tao ay may perpektong tono. Ang mga ito ang maaaring makarinig ng isang tala nang tumpak at magtiklop nito nang eksakto sa tamang pitch. Ang ilang mga tao ay may napakahusay na pandinig, ngunit ang absolute pitch ay bihira kahit na sa mga musikero. Natuklasan ng mga siyentista - Hindi ko alam kung paano - na sa mga taong may ganap na lakas ng tunog, iba ang utak. Ang ilang mga lobo ng utak ay sumailalim sa ilang paulit-ulit na pagbabago o pagpapapangit sa mga may ganap na lakas ng tunog. Ito ay sapat na kagiliw-giliw sa sarili, ngunit pagkatapos ay natuklasan nila ang isang bagay na mas kaakit-akit: kung kukuha ka ng isang pangkat ng apat o limang taong gulang na mga bata at turuan silang patugtugin ang biyolin, makalipas ang ilang taon ang ilan sa kanila ay makakagawa ng ganap na tunog, at sa lahat ng mga kasong iyon ay nagbago ang istraktura ng iyong utak. Aba ... ano ang ibig sabihin nito sa natitirang sa atin? May posibilidad kaming maniwala na ang isip ay nakakaapekto sa katawan at ang katawan ay nakakaapekto sa isip, ngunit sa pangkalahatan ay hindi tayo naniniwala na ang lahat ng ginagawa natin ay nakakaapekto sa utak. Sigurado ako na kung may sumisigaw sa akin mula sa kabilang kalye, maaaring maapektuhan ang utak ko at mabago ang buhay ko, kaya laging sinasabi ng aking ina: "Huwag kang makisama sa mga masasamang batang lalaki" at tama ang aking ina , naisip na nagbabago ng aming buhay at pag-uugali.

Sa palagay ko rin gumagana ang pagguhit sa parehong paraan. Ako ay isang mahusay na tagataguyod ng pagguhit, hindi dahil sa naging isang ilustrador, ngunit dahil naniniwala ako na ang pagguhit ay nagbabago sa utak, sa parehong paraan na ang paghanap ng tamang tala ay nagbabago sa buhay ng isang biyolinista. Ginaganyak ka ng pagguhit, binibigyang pansin ka ng nakikita, na hindi ganon kadali.

8. Ang pagdududa ay mas mahusay kaysa sa katiyakan

Pinakamahalaga ang kakayahan sa kritikal. Ang pagtatanong sa lahat ng uri ng mga nakabaon na paniniwala ay nag-aalok sa amin ng isang mas malawak na repertoire ng mga pagkakataon. Mga linya ng pagtuon at pamamaraan ng pag-unlad. Ang pag-aalinlangan ay nagbibigay sa atin ng higit na kalayaan, na nagiging isang channel na bukas sa malalaking dosis ng inspirasyon at parallel at nagpapahiwatig na mga diskarte. Sa isang malawak at malinis na pangitain, magkakaroon tayo ng pagkakataong gumawa ng higit na koneksyon sa pagitan ng mga konsepto, lumalim sa mas malaking sukat, at makatipid ng magagaling na labi mula sa kailaliman ng aming pagka-imbento. Hinihimok ng mga paaralan ang ideya na huwag ikompromiso at panindigan ang iyong trabaho sa lahat ng gastos. Sa gayon, ang punto ay ang lahat ng trabaho ay kailangang gumawa ng higit pa sa anupaman sa likas na katangian ng pangako. Kailangan mo lang malaman kung ano ang gagawin. Ang bulag na paghabol ng iyong sariling mga nagtatapos sa gastos ng pagbubukod ng posibilidad na ang iba ay maaaring tama, ay hindi isinasaalang-alang ang katunayan na sa disenyo palagi kaming nakikipag-usap sa isang triad: ang kliyente, ang madla at ang iyong sarili. Sa isip, sa pamamagitan ng ilang uri ng negosasyon lahat ng mga partido ay nanalo, ngunit ang pagtitiwala sa sarili ay madalas na kaaway.

Ilang taon na ang nakalilipas nabasa ko ang isang napakahusay na bagay tungkol sa pag-ibig, na nalalapat din sa likas na katangian ng relasyon sa iba, ito ay isang quote mula kay Iris Murdoch sa kanyang pagkamatay ng kamatayan at sinabi nito: "Ang pag-ibig ay ang napakahirap na katotohanan na mapagtanto. Na ang iba pa, na kung saan ay hindi isa, ay totoo ”. Hindi ba ito kamangha-mangha? Ang pinakamagandang konklusyon sa paksa ng pag-ibig na maiisip mo.

9. Tungkol sa edad

Noong nakaraang taon may nagbigay sa akin ng isang kaibig-ibig na libro ni Roger Rosenblatt para sa aking kaarawan na tinawag na Aging Graceful. Hindi ko namalayan ang pamagat sa oras na iyon, ngunit naglalaman ito ng isang hanay ng mga patakaran para sa pagtanda nang may kaaya-aya. Ang unang panuntunan ay ang pinakamahusay: “Hindi mahalaga. Hindi mahalaga kung ano ang iniisip mo. Sundin ang panuntunang ito at magdagdag ka ng mga dekada sa iyong buhay. Hindi mahalaga kung maaga o huli, kung nandito ka o doon, kung sinabi mo ito o hindi, kung ikaw ay matalino o bobo. Kung lumabas ka na tousled o kalbo o kung ang iyong boss ay tumingin sa iyo gasgas o ang iyong kasintahan o kasintahan ay tumingin sa iyo gasgas, kung ikaw ay gasgas. Nakakuha ka man o hindi ng promosyon o gantimpala o bahay: hindi mahalaga. " Mahusay na karunungan. Pagkatapos ay narinig ko ang isang kahanga-hangang kuwento na tila nauugnay sa panuntunang bilang 10:

Isang butcher ang nagbubukas ng kanyang negosyo isang umaga at habang ginagawa niya ito, isang kuneho ang sumuksok sa ulo nito sa pintuan. Nagulat ang butcher nang tanungin ng kuneho, "Mayroon ka bang repolyo?" na kung saan tumugon ang kumakatay: "Ito ay isang tindahan ng karne, nagbebenta kami ng karne, hindi mga gulay." Lumaktaw ang kuneho at kinabukasan nang buksan ng butcher ang kanyang negosyo, muli niyang sinubo ang kanyang ulo at tinanong, "Mayroon ka bang repolyo?" Ang butcher, galit na, ay sumagot: "Makinig sa akin maliit na daga, sinabi ko sa iyo kahapon na nagbebenta kami ng karne, hindi mga gulay at sa susunod na pupunta ka dito ay hahawak kita sa leeg at ididikit ang mga tainga sa lupa." Nawala ang kuneho at walang nangyari sa loob ng isang linggo. Pagkatapos isang umaga ay inilabas ng kuneho ang ulo nito mula sa sulok at tinanong, "Mayroon ka bang mga kuko?" kung saan sinabi ng kumakatay, "Hindi," pagkatapos ay sinabi ng kuneho, "Mayroon ka bang repolyo?"

10. Sabihin ang totoo

Ang kwento ng kuneho ay mahalaga sapagkat naisip ko na ang paghahanap ng repolyo sa isang butcher shop ay tulad ng paghahanap ng etika sa larangan ng disenyo. Mukhang hindi ito ang pinakamagandang lugar upang hanapin ito.

Nakatutuwang pansinin na sa bagong code ng etika ng American Institute of Graphic Art mayroong isang malaking halaga ng impormasyon tungkol sa pag-uugali sa mga kliyente at patungo sa iba pang mga tagadisenyo, ngunit hindi isang salita tungkol sa relasyon ng taga-disenyo sa publiko. Ang inaasahan sa karne ay ang pagbebenta niya ng nakakain na karne at hindi nakaliligaw na paninda. Naalala ko ang pagbabasa na, sa mga taon ng Stalin sa Russia, lahat ng bagay na may label na "baka" ay talagang manok. Ayokong isipin kung ano ang may label na "manok."

Maaari naming tanggapin ang kaunting antas ng panlilinlang, tulad ng pagsisinungaling tungkol sa fat index ng mga hamburger, ngunit kapag ipinagbibiling sa amin ng karne ng bulok na karne, pumunta kami sa ibang lugar. Bilang taga-disenyo, mayroon ba tayong mas kaunting responsibilidad sa aming tagapakinig kaysa sa isang karne ng karne? Sinumang interesado sa pagrekrut ng mga graphic designer ay dapat tandaan na ang raison d'étre ng isang opisyal na Kolehiyo ay upang protektahan ang publiko, hindi ang mga tagadisenyo o ang mga kliyente. Ang "Do not harm" ay isang babala sa mga doktor na may kinalaman sa kanilang ugnayan sa kanilang mga pasyente, hindi sa kanilang mga kasamahan o sa mga laboratoryo. Kung tayo ay nasa kolehiyo, ang pagsasabi ng totoo ay magiging pinakamahalagang bagay sa aming aktibidad.