Obecnie istnieją bardzo wydajne techniki manipulowania i edycji obrazów, jednak jeśli przyjrzymy się przedstawionemu dokumentowi graficznemu, możemy łatwo określić, czy został on poddany obróbce cyfrowej czy edytowany. Chociaż istnieje wiele wskaźników służących do badania obrazów, dziś podzielę się z wami trzema niezawodne sztuczki do identyfikacji fałszywych obrazów.
Na szczęście istnieją pewne szczegóły, na które nie można się odnieść, a jeśli mogą, są one zazwyczaj pomijane z powodu nieostrożności lub ignorancji. Te charakterystyczne czynniki to zwierciadlane światła, spojrzenia i studium wzorów.
Oświetlenie: Specular światła jako czynnik charakterystyczny
Oświetlenie jest najbardziej wymownym czynnikiem, który istnieje, ponieważ w wielu przypadkach po prostu nie można nim manipulować, aw innych jest pomijane przez projektanta. Istnieje wiele obszarów, w których to światło może się odbić lub pojawiają się refleksy trudne do leczenia, takie jak włosy lub oczy. W rzeczywistości wygląd jest jednym z najwierniejszych wskaźników, które istnieją, aby zweryfikować prawdziwość lub nie obrazu i jest bardzo przydatny, zwłaszcza gdy mamy do czynienia z kompozycjami grupowymi i podatnymi na retusz. Mówimy o światłach zwierciadlanych, czyli takich, które odbijają się w oczach, dając nam dokładne informacje o położeniu i pochodzeniu źródła światła. Jest coś, co możemy wydedukować z tych świateł: jeśli nasz bohater poruszył się w stosunku do źródła światła, odbicie również to zrobi i na przykład, jeśli nasza postać przesunęła się w prawo, odbicie jego wzroku zrobi to w w przeciwnym kierunku, to znaczy w lewo. Oto bardzo wyraźny przykład (obraz opublikowany w magazynie), w którym po prostu analizując spojrzenie naszych bohaterów, możemy łatwo wywnioskować, że jest to fotomontaż, a także możemy to potwierdzić z całkowitą pewnością.
Jak widać, odbicia są zorientowane inaczej w stosunku do aparatu. Aby zachować spójność graficzną, wszystkie zwierciadlane światła powinny pojawiać się w tym samym obszarze każdego oka, ponieważ znajdują się one w identycznej sytuacji w odniesieniu do źródła światła. (Aby istniały różnice w światłach zwierciadlanych każdego z nich, między nimi wszystkimi powinna być znaczna odległość). W tym przypadku, o ile spojrzenia postaci centralnej i tego znajdującego się w prawym obszarze mają podobne zwierciadlane światło jak postać w lewym obszarze, nie ujawnia to, że ten ostatni został sztucznie zintegrowany z oboma.
Refleksje nad przedmiotami i ludźmi dostarczają nam dużej ilości informacji, a to w dużej mierze zależy od orientacji, a także odległości. Gdy wszystkie obiekty i postacie mają odbicia o tej samej orientacji, jest większa szansa, że nie zostały one wyretuszowane, jednak gdy nie jest to przestrzegane, mamy do czynienia z manipulacją cyfrową. W tym drugim przykładzie widzimy dużą dekompensację poziomu światła u każdej z postaci. Jeśli przyjrzymy się światłu z lampy, zobaczymy, że odbija się ono w oknie, a także w sofie, ale mimo to nie dzieje się to we włosach dzieci (poza tym w centralnej części). Nie znajdujemy również odbić królów w oknie, a także widzimy, jak ręka Juana, która trzyma jego siostrę, w tajemniczy sposób znika.
Wygląd i orientacja aparatu
Kolejną dobrą wskazówką do identyfikacji wyretuszowanego obrazu jest tęczówka. Ta część oka wydaje się okrągła, gdy znajduje się w środku oka, ale gdy porusza się na zewnątrz, zaczyna wyglądać na elipsę. Kiedy oko patrzy w kamerę i nie znajduje się w centrum kompozycji, musi przedstawiać strukturę elipsy, w przypadku gdy tak się nie stanie, będziemy mieli do czynienia z manipulowanym obrazem.
Wzory i powtórzenia
Czasami wystarczy szczegółowo przeanalizować wszystkie elementy składające się na kompozycję. Szczególnie w przypadku zdjęć z imprez masowych lub tam, gdzie pojawia się duża liczba osób lub elementów, klonowanie jest zwykle wykorzystywane jako zasób masowy. Technika ta polega na powielaniu obszarów naszego obrazu w celu stworzenia wrażenia gęstości i jest niestety wykorzystywana do celów politycznych, aby manipulować postrzeganiem pewnych czynów. Oto przykład: Na wiecu politycznym w Indiach, w którym uczestniczyło kilka osób, technikę tę wykorzystano do „sprzedania” opinii publicznej sukcesu imprezy, a tym samym nadania większej siły danemu politykowi. To, co wydaje się nam teraz dość oczywiste, często pozostaje niezauważone. Następnie zostawiam wam przykład, gdzie sklonowane obszary zostały zaznaczone kolorami.
