Edward Hopper jest twórcą narracji że jeśli już była źródłem inspiracji dla filmowców i jednym z największych przedstawicieli XX wieku, to teraz nabiera innego znaczenia, ważniejszego i związanego z czasami, w których przyszło nam żyć w dobie koronawirusa.
Sus opuszczone pejzaże miejskie i ich samotne postacie przedstawiają jak nikt inny te obrazy, na których wielu ludzi bije brawo z okien, ale ze smutkiem wynikającym z oddalenia się od siebie.
Jak już niektórzy powiedzieli, wszyscy teraz jesteśmy przedstawieni na obrazie Hoppera. Oddaleni od siebie jak kobieta w „Porannym słońcu” siedząca na łóżku i wyglądająca przez okno, czy inna z okna spoglądająca z tym samym wyrazem twarzy.
Wiele jego obrazów możemy nadal opisywać jako samotny pracownik sklepu, samotna kobieta w kinie lub ludzie oddzieleni od siebie przy stolikach w restauracji. Sceny przedstawiające jeden z najgorszych skutków tej pandemii, która eliminuje bezpośredni kontakt między ludźmi.
Właśnie tego uczy nas Hopper w swoich pracach malarskich. Malarz urodzony w Nowym Jorku w 1882 roku uczynił samotność pracą swojego życia. Hopper pozostawia nam również odpowiedź, że jeśli we współczesnych czasach odbiera się nam wolność, opuszcza nas tylko samotność.
Samotność, którą powinniśmy nauczyć się cenić proporcjonalnie do objęcia towarzystwa kogoś, kogo nie znamy, tego spojrzenia z dziwnymi oczami lub tego nagłego uścisku kogoś, kto dołącza do nas, nie szukając niczego innego niż najbardziej ludzkie. Hopper jeszcze raz przygląda się swojej pracy w czasach koronawirusa i pandemii, która zmusiła nas do przebywania w naszym domu jak fort. Nie przegap tego darmowy kurs na Hopper z Muzeum Thyssen.