Δεν ζωγραφίζω παρά μόνο με δάχτυλα της Ίρις Σκοτ

Εάν χρησιμοποιούμε πινέλα για να το βάψουμε, είναι επειδή πόσο λεπτή μπορεί να γίνει η άκρη αυτού του πολύ ακριβούς εργαλείου που μας επιτρέπει να κάνουμε τις πιο τέλειες γραμμές με ένα χέρι που έχει τον παλμό να το κάνει με ανυψωμένο τρόπο.

Αλλά όπου η Ίρις Σκοτ ​​μας πηγαίνει με τους πίνακες της είναι πριν από την τεχνική που χρησιμοποιείται σε τίποτα περισσότερο από χρησιμοποιήστε το άκρο των δακτύλων σας ως πινέλο ή εργαλείο για να τα βάψετε. Η ίδια η καλλιτέχνης σχολιάζει πώς δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσα στα δάχτυλά της και τον καμβά, όπως συμβαίνει όταν χρησιμοποιούμε κάρβουνο, μολύβι ή πινέλο.

Πάντα λέγαμε ότι το φαγητό με τα χέρια σου σημαίνει αυτό το φαγητό έχει περισσότερη γεύση. Πρέπει να είναι κάτι από την ενέργεια των χεριών μας που ο Σκοτ ​​αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του με αυτές τις πολύ ιμπρεσιονιστικές ελαιογραφίες.

Ο καλλιτέχνης συμμετέχει αποτελεσματικά σε ένα καλλιτεχνικό κίνημα που ονομάζεται "Ινστιτούτο", που εμφανίζει ζωντανά χρώματα, πολύ θετικά θέματα και υφές που διασφαλίζουν ότι ο θεατής μπορεί να χαρεί μαζί τους.

Η Ίρις δείχνει επίσης ότι στους πίνακές της θέλει να είναι και οι δύο μια απόδραση στη ρουτίνα της ζωής μας ως εντατικοποίηση του αναγνωρίσιμου. Ο ζωγράφος χρησιμοποιεί συνήθως περισσότερα από 100 χρώματα με βάση το λάδι για να σχεδιάσει μια μοναδική σκηνή. Ο Σκοτ ​​αρχικά φιλοδοξεί να δείξει τις δυνατότητες που κρύβονται στα δάχτυλα που μπορούν να γίνουν ένα ειδικό εργαλείο για τη δημιουργία ενός κόσμου στον οποίο οι θεατές θεωρούν τον εαυτό τους μέρος αυτού.

Ο Σκοτ ​​έχει δικό του βιβλίο όπου διδάσκει μέρος της σοφίας του σχετικά με αυτήν την καλλιτεχνική μορφή στην οποία αντί να χρησιμοποιεί πινέλα, χρησιμοποιεί τις άκρες των δακτύλων του για να δημιουργήσει έργα υψηλής ποιότητας που προσελκύουν ισχυρά την προσοχή λόγω της ιμπρεσιονιστικής τους πινελιάς, υπενθυμίζοντας κλασικούς Γάλλους ζωγράφους. Μια πολύ ζωντανή και πολύχρωμη δουλειά.

Αν πάμε σε ένα από τα ιδιοφυΐες του ιμπρεσιονισμού ...